تاریکی شب همه‌جا را احاطه کرده بود.

 صدای قال و قیل پرندگان مهاجر در آسمان، ترنم مسرت بخش جویباران و بالاخره ناله برگ‌های خشک که یک به یک از شاخساران جدا می‌شد، برایم خبر از یک آینده آرام و پر جاذبه می‌داد.

 سکوتی که بین ما برقرار بود در ظاهر بیان کننده یک چیز مشترک به نظر می‌آمد اما در واقع از سکوت او بوی عطر آگین محبت و دوستی به مشام می‌رسید و از سکوت من نسیم ملایم یک ملاقات غیره منظره و بی‌نظیر به سوی او وزیده می‌شد. 

در زیر نور نقره‌ای رنگ و رویایی مهتاب و سوسوی اختران درخشان آسمان همه‌چیز و همه‌کس طبیعی به نظر می‌رسید جز طپش نامنظم قلب به آتش کشیده من، قلبی که روزی با آمال و آرزوهایش وداع کرده و دروازه آهنینش را برای ورود هر محبتی بسته بود...

 اما در آن لحظه ضربان تندش شاهد بود که چطور به خاطر ورود محبتی پاک و صادقانه می‌تپد و می‌تپد تا شاید با کلید کذایی یاری و دوستی راز و رمزش را برای همیشه فاش گرداند.