برشی از کتاب:

 صورتش غرق خوشی بود و گویی در هوای بهشت نفس می‌کشید. نفسش را نزدیک صورتم فوت کرد و بی آنکه چشم باز کند، زمزمه‌وار گفت:
-پابندت شدم صبوری. بند نگاه‌هات، خنده‌هات، بند حجب و حیات… رفتارت… اصلا همین مدل خاصته که گیرم انداخته.
چشم گشود و میان دو انگشت فاصله‌ی نگاه‌هایمان آهسته‌تر اقرار کرد:
-یه عمر ماهی دلمو تو مشتم نگه داشته بودم؛ اومدی و ماهی سر خورد. اومدی و همه چیز شد تو!