صدای نفس‌های او در گوشش پیچید و ریه‌هایش پرشد از عطرناب باران و تن باران خورده خاک،

 لحظه‌های زیبا، لحظه‌های مهتابی، لحظه‌های پر از قطرات باران همه را طی کرد، نه...طی نکرد، همه را بلعید همه را نوشید و دوباره داخل کوچه خلوت و بارانی ایستاد. 

گوش کن...خوب گوش کن، حالا وقت شنیدن شرط منه. 

چرا شرط را فراموش کرده بود نمی‌دانست گرمی دست‌های باران، حجم تن خیسش روی سینه او، چشمان بارانی و نگاه بی‌قرارش...همه و همه شرط را از یادش برده بود. تو قول دادی یادت هست، تو قول دادی... و او قول داده بود، خوب به یاد داشت بابت هر شرطی که نمی‌دانست چیست و او باید می‌پذیرفت قول داده بود...