روی زمین دراز کشیده و بدون روانداز و بالش دستانش را زیر گردن گذاشت و طاقباز سعی کرد تا بخوابد.

 بی‌اختیار همه ی خاطرات هفته‌های گذشته از جلوی چشمانش می‌گذشتند.

 لحظه اول دیدار و جرقه‌ای که اکنون او را در آتش خود می‌سوزاند، روزهای بیماریش با آن تب و تاب پرشور عشق که چون تبی جهنمی او را در امیال غیر قابل اجتناب خود می‌گرفت و دیو خواهش ها را در او بیدار می‌کرد.

 ساده زیستن صحرا و لجبازی‌های پاک و کودکانه‌اش که او را بیش‌تر از همیشه شیفته خود می‌کرد. 

صحرا در او آفریننده همه چیز بود، آرامش و غوغا شور و لطافت؛ خشونت و نرمی، پاکی و پلشتی هرچیزی که ممکن بود یک مرد را به ماورا و یاد مادون شرافت و عزت بکشاند...