وقتی تو دنیای بی هوا و تاریک خودم محبوس بودم و هر روز تنهاتر از قبل می‌شدم یه روز بی اجازه پا تو قایقم گذاشتی.
موهای مواج و چشم‌های آبیت فرقی با دریایی که ماه‌ها روش سرگردون بودم نداشت. 

اولش گم شدم تو دنیای پر سر و صدا ولی معصومانه‌ت. 

ترسیدم از دوباره غرق شدن، از دل بستن، از وابسته شدن.
ولی من هر چی بیشتر دور شدم تو نزدیک‌تر اومدی!

 بوی عطرت همه‌ی دنیام و پر کرد و رنگ چشمات پس زمینه‌ی پشتِ چشمایی شد که سال‌ها با ترس روی هم می‌ذاشتم.
وقتی بهم گفتی من همون "گوشماهی" بیرون افتاده از آبی‌ام که وقتی بهش گوش میدی یه دنیا رو تو خودش حبس کرده،
فهمیدم که دیگه بدون نگاهت نمی‌تونم زندگی کنم و می‌خوام تا ابد ماهیگیرِ بد اخلاقِ دریای خودت باشم.
تو بهم زندگی کردن و از اول یاد دادی. 

چیزی که سال‌ها بود فراموش کرده بودم یا شایدم هیچ وقت یاد نگرفته بودم!