هما شاهرخ؛ دختری از دل تنهایی...
که تمام زندگی در نگاه او مبهمی دردناک است...
بی‌پناه‌ترین، در گوشه‌ترین گوشه‌ی دنیای ناسازگار...
روح و جسمش را سیاهی‌ای از جنس ناامیدی احاطه می‌کند و تمام وجودش درد می‌شود و درد...
در مسیر پر فراز و نشیب و کشف حقایق گذشته‌ا‌ش، لحظه به لحظه سوی مرگ نزدیک‌تر می‌شود و در منجلاب سختی‌ها بیشتر نفوذ می‌کند...
تا اینکه دستی تماماً او را در بر می‌گیرد؛ معجزه‌ای که از باتلاق زندگی رهایی‌اش می‌دهد و با عشق عجینش می‌کند...

 

برشی از کتاب:

- هما؟!
ناگهان خشکم زد. صدایی فریاد گونه بود. در آن الف آخر اسمم، عجزی نهفته بود. 

با تردید برگشتم و با دیدن او روح از بدنم جدا شد.
اگر نفسی بود، دیگر قطع شد، اگر قلبی بود دیگر تپش نداشت و اگر جانی بود دیگر بر تن نماند...
دنیا با تمام تعلقاتش ایست کرد و من ماندم و او.
نگاهم بی پروا از پایین تا بالا رصدش کرد و در آخر گره زده شد در نگاه دو تیله ی قهوه ای رنگ که از این فاصله هم برقشان آشکار بود. 

برق خوش حالی نبود. برق غم بود، عجز بود.