جلو اومد و باهاش احوال پرسی کرد. نگاهم چرخید و روی چشمای مهربون و نگاه بی قرارش ثابت موند.
مانی اینجا چه می کرد؟
- سلام، خوبی؟
مثل همیشه مختصر و مفید. زیر لب سلام کردم. نگاهش آتیش به جونم انداخت.
انگار تازه قلبم موقعیت رو درک کرد. از شوک در اومد و به جای یکی در میون زدن، وحشی شد.
مقنعه ام رو، روی سینه ام کشیدم شاید که این پارچه نازک صدای بلند تپش قلبم رو کم کنه.
زانوهام می لرزید و پاهام میل شدیدی داشت که به سمتش قدم نه ،بال بشه و پرواز کنه. 

گیرم پاهام رو مجبور به توقف و میخ شدن روی زمین کردم،
با این قلبی که دیوانه وار می کوبه و صداش به عرش خدا هم می رسه چه کنم؟ 

گیرم قلبم رو هم خفه کردم و توی دهنش زدم، مشتش کردم و از ضربان انداختمش،

با این نفسی که برای این مرد میره و دیگه بالا نمی آد چه کنم؟