نمی‌دانم خورشید آرزوهایمان در کدامین افق پنهان شد و دنیای عاشقانه ما را به دست بی‌رحم تاریکی سپرد. 

من می‌روم و در ظلمات بدون عشق و آرزو به انتظار مرگ می‌نشینم. 

حالا که عابر همیشگی شب‌های تنهایی گشته‌ام با کوله‌باری از گریه‌های بی‌صدا و پنهانی که تنها خداوند آن‌ها را می‌بیند دست‌های پر نیازم را به سوی او دراز می‌کنم و می‌خواهم که سیاهی تردید را در نگاه تو بشکند و باور کنی جز تو هیچ کس را دوست نداشتم...